Historia

„Nowe Książki”, najstarsze polskie czasopismo poświęcone nowościom wydawniczym, istnieją w sposób nieprzerwany od 1949 roku (z wyjątkiem półrocznego zawieszenia w okresie stanu wojennego), ale ich tradycja jest znacznie starsza. W 1901 roku w Warszawie i Lwowie zaczęto wydawać miesięcznik „Książka” poświęcony krytycznemu odnotowywaniu bieżącego piśmiennictwa polskiego. Ukazywał się on, z przerwą spowodowaną pierwszą wojną światową, do lat dwudziestych. Od 1934 roku jego program kontynuowała „Nowa Książka”. Czasopismo to, publikowane przez wydawnictwo „Trzaska, Evert i Michalski”, poświęcone było krytyce literackiej i naukowej oraz bibliografii. Z tymi dwoma tytułami, będącymi faktycznie ewolucją jednego pisma, współpracowali wybitni humaniści, na przykład Aleksander Brückner, Ignacy Chrzanowski, Juliusz Kleiner, Manfred Kridl, Stanisław Estreicher, Tadeusz Sinko. „Nowe Książki” – powołane po drugiej wojnie światowej do życia z inspiracji Juliusza Wiktora Gomulickiego (edytora, bibliofila, historyka literatury, zasłużonego badacza życia
i twórczości Norwida) – odwoływały się do tradycji obu wspomnianych tytułów. 

Początkowo „Nowe Książki” miały formę bibliograficznego biuletynu nowości. Z czasem, rozbudowując swoją zawartość, przekształciły się w czasopismo recenzyjno-publicystyczne, ze stałymi działami, felietonami itp. Od 1953 roku do listopada 1981 roku pismo ukazywało się jako dwutygodnik. Wśród jego redaktorów naczelnych byli: Juliusz Wiktor Gomulicki, Adam Klimowicz, Zenona Macużanka, Marcin Czerwiński, Lidia Wójcik, Tomasz Łubieński.

Przez siedem dziesięcioleci na łamach pisma publikowali i publikują autorzy wywodzący się ze środowisk akademickich, literackich, dziennikarskich. Reprezentują różne postawy i poglądy. Do „Nowych Książek” pisywali m.in.: Melchior Wańkowicz, Arnold Słucki, Władysław Kopaliński, Stefan Kisielewski, Stanisław Zieliński, Stanisław Szenic, Wojciech Natanson, Zbigniew Bieńkowski, Marcin Czerwiński, Janusz Tazbir. Z regularnie publikowanych w „Nowych Książkach” tekstów powstały osobne książki, na przykład Stanisława Szenica Ongiś, Stanisława Zielińskiego Wycieczki balonem, Anny Bojarskiej Madonna Pekaesów czy Podróże po Szpargalii Juliusza Wiktora Gomulickiego.